Ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen toen ik de eerste pagina’s van de roman Tussen ons van Sarah Crossan omsloeg. De bladschikking van de tekst was niet wat ik verwachtte bij een roman, maar eerder bij poëzie. Het hele boek is namelijk geschreven in vrije versvorm. Korte zinnen, flarden van dialogen, veel witte regels. Samen met het snelle wisselen tussen heden en verleden komt dit aanvankelijk vrij chaotisch over maar dat is nu net wat de auteur wilde bereiken denk ik. Na een tijdje vind je het ritme wel, en leest het als een trein.
Deze roman weerspiegelt zeer goed het gevoel dat bij Ana, het hoofdpersonage, de bovenhand had. Chaos, verdriet, onzekerheid want haar minnaar Connor, de man
met wie ze 3 jaar genoot van gestolen momenten samen, is net overleden. Niemand in haar omgeving wist van hun affaire af, waardoor er ook niemand is bij wie ze nu terecht kan om troost te zoeken.
Uit pure radeloosheid poogt ze vriendschap te sluiten met Rebecca, Connors weduwe, in de hoop hem nog even in haar leven te hebben en antwoord te krijgen op de vele vragen die nog door haar hoofd
spoken.
Ontrouw, obsessie en verlies zijn de rode draad doorheen dit verhaal. Hoewel geen alledaagse thema’s, is de auteur er erg goed in geslaagd de lezer van begin tot einde geboeid te houden.
Reactie schrijven