Ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen toen ik de eerste pagina’s van de roman Tussen ons van Sarah Crossan omsloeg. De bladschikking van de tekst was niet wat ik verwachtte bij een roman, maar eerder bij poëzie. Het hele boek is namelijk geschreven in vrije versvorm. Korte zinnen, flarden van dialogen, veel witte regels. Samen met het snelle wisselen tussen heden en verleden komt dit aanvankelijk vrij chaotisch over maar dat is nu net wat de auteur wilde bereiken denk ik. Na een tijdje vind je het ritme wel, en leest het als een trein.

Deze roman weerspiegelt zeer goed het gevoel dat bij Ana, het hoofdpersonage, de bovenhand had. Chaos, verdriet, onzekerheid want haar minnaar Connor, de man met wie ze 3 jaar genoot van gestolen momenten samen, is net overleden. Niemand in haar omgeving wist van hun affaire af, waardoor er ook niemand is bij wie ze nu terecht kan om troost te zoeken. Uit pure radeloosheid poogt ze vriendschap te sluiten met Rebecca, Connors weduwe, in de hoop hem nog even in haar leven te hebben en antwoord te krijgen op de vele vragen die nog door haar hoofd spoken.
Ontrouw, obsessie en verlies zijn de rode draad doorheen dit verhaal. Hoewel geen alledaagse thema’s, is de auteur er erg goed in geslaagd de lezer van begin tot einde geboeid te houden.

Vijf jeugdvrienden en Mila als middelpunt. Daar gaat het over in Om wie wij waren, de jongste roman van Gerda Van Erkel.

Al sinds de lagere school zijn ze vrienden, een hechte groep met Mila die altijd een beetje de trekker van de groep is geweest, de persoon die (onbewust) iedereen stuurt. In hun volwassen leven gaat elk van de vrienden zijn eigen weg op. Ze krijgen kinderen, worden geconfronteerd met overlijden, nemen soms drastische beslissingen. De gebeurtenissen uit hun jeugd hebben op elk van hen een onuitwisbare stempel achtergelaten en bepalen mee hun toekomst. De onderlinge contacten zijn niet altijd even sterk meer maar de verbondenheid blijft. Wanneer, op hun drieënveertigste, Mila op dramatische wijze uit hun leven stapt, keren de vrienden alle vier weer naar Antwerpen terug.

Ik moet eerlijk bekennen dat dit boek niet altijd even makkelijk te lezen was. Het is geen verhaal waarvan je zo snel mogelijk wil weten hoe het eindigt. Het is eerder een psychologische uitdieping van de verschillende hoofdrolspelers die je ten volle moet laten doordringen, en dat vraagt wat tijd. De auteur weet de karakters van de personages en de bijzondere onderlinge dynamiek zeer goed te verwoorden en over te brengen naar de lezer. De vergelijking met de Napolitaanse romans van Elena Ferrante kan ik enigszins volgen. Net zoals bij Ferrante is er in deze roman ook sprake van 1 centrale spilfiguur, 1 vriendin die het leven van de rest sterk beïnvloedt. Qua schrijfstijl echter vind ik beide auteurs erg verschillend.
Wie op zoek is naar een diepgaande roman over vriendschap, liefde en vertrouwen, kan ik dit boek absoluut aanraden.

In De Sterrensteen – Het Boek der Veranderingen maken we kennis met Elfie, een meisje dat graag journalist wil worden.  Ze woont in Domperdal waar haar prettig gestoorde ouders De Sterrensteen, een spirituele praktijk uitbaten. Wanneer er op een dag een vreemde klant bij De Sterrensteen opduikt en Elfie een oud boek van hem toegestopt krijgt, vindt ze dit niet eens zo gek. Er komen wel vaker rare snuiters opduiken bij De Sterrensteen. Elfie beseft pas dat er meer aan de hand is, wanneer haar moeder enkele  dagen later bedreigd wordt door een paar louche figuren die overduidelijk op zoek zijn naar het geheimzinnige boek.
Samen met haar buurjongen Mats gaat ze op speurtocht en proberen ze het mysterie van het Boek der Verandering op te lossen. Haar kwaliteiten als journalist in wording komen haar hierbij goed van pas. En wie weet heeft ze nu wel dé primeur voor haar nieuwsblog te pakken.

Kelly van Kempen heeft met De Sterrensteen een erg spannend debuut geschreven. Het verhaal is geheimzinnig en grappig tegelijk en de hoofdpersonages Elfie en Mats zijn erg herkenbaar voor kinderen. Het boek leest erg vlot en makkelijk al denk ik dat de leeftijdsindicatie 9+ misschien net iets te optimistisch is. Voor lezers vanaf 10 jaar lijkt het me wel erg geschikt.
De illustraties van Flavia Sorrentino op de cover zijn erg mooi en spreken tot de verbeelding. Alleen mochten er van mijn zoon binnen in het boek ook nog wat meer tekeningen komen. Onze score voor dit boek is 4/5 en samen kijken we alvast erg uit naar het vervolg in deze Sterrensteen-reeks.

‘Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.’ Dit citaat van de Deense filosoof Kierkegaard is volledig van toepassing op deze nieuwe roman van de Italiaanse schrijfster en historicus Erika Bianchi.

Het boek vertelt het verhaal van de jonge Française Lena die tijdens de Tour de France van 1948 een korte romantische ontmoeting heeft met Zaro, de mecanicien van de Italiaanse wielerploeg. Enkele maanden later blijkt dat Lena zwanger is en brengt ze Zaro hiervan op de hoogte. Hij wil echter niets met het kind te maken hebben. Na 10 jaar vindt Lena dat het welletjes is geweest en zoekt ze Zaro samen met haar dochter Isabelle op in Italië. Inmiddels is Zaro getrouwd en heeft hij een zoontje, Nanni.

Lena vestigt zich aanvankelijk in het kleine dorp, maar wanneer ze een nieuwe vriend heeft, besluit ze Isabelle achter te laten bij een vriend van Zaro en verhuist ze.

Isabelle trouwt met een lieve, goed opgeleide man en krijgt zelf ook 2 kinderen. Maar de geschiedenis lijkt zich te herhalen en de trauma’s uit haar verleden hebben een grote invloed op haar rol als moeder.

De auteur vertelt in deze roman op prachtige, ontroerende wijze over 4 generaties vrouwen binnen eenzelfde familie en hoe hun kijk op en ervaring met het moederschap sterk beïnvloed wordt door de gebeurtenissen uit het verleden.

Aanvankelijk had ik wat moeite om in het verhaal te komen omdat er telkens nieuwe personages opgevoerd werden, nu eens in het heden dan weer in het verleden, maar naarmate het boek vorderde vielen alle puzzelstukjes in elkaar en kon ik er volop van genieten.

De korte dierenverhaaltjes op kindermaat die regelmatig aan een hoofdstuk voorafgaan wisten mij erg te ontroeren. Niet zozeer door wat er gezegd werd, maar wat er bedoeld werd. Ze staan als het ware symbool voor de vaders die de rol van de moeder op zich nemen.

En de hagedissen… die verliezen hun staart maar in de leegte die dan ontstaat, groeit ook weer iets moois terug.